Met korrelpakkingsmodellen kan de samenstelling van beton worden geoptimaliseerd en daarmee de CO2-uitstoot worden verminderd. Om de bruikbaarheid van twee van die modellen te testen, is een betonsamenstelling geoptimaliseerd en zijn vervolgens diverse eigenschappen getest. Ook is onderzocht wat de milieuwinst is.

De korrelpakking van beton beschrijft in welke mate het volume wordt gevuld met korrels. Deze korrelpakking is belangrijk, omdat veel relevante eigenschappen van zowel betonspecie als van het verharde beton erdoor worden beïnvloed. Door de korrelpakking te optimaliseren kan het cementgehalte worden gereduceerd en zo het milieuprofiel worden verbeterd. Het optimaliseren van de korrelpakking is dan ook een van de reductie-initiatieven in de Roadmap CO₂-reductie voor cement en beton in Nederland [1]. Voor de optimalisatie van de korrelpakking kunnen verschillende soorten modellen worden gebruikt. Over de toepasbaarheid van de zogeheten korrelpakkingsmodellen is elders in deze Betoniek een artikel verschenen (Edwin Vermeulen [2]). In aanvulling op dat artikel heeft het betononderzoekslaboratorium van Heidelberg Materials in Rotterdam een betonsamenstelling onder de loep genomen en geoptimaliseerd. Dit zowel met de Packing-app van het Cement&BetonCentrum, die is gebaseerd op het Modified Toufar model, als met het Modified Andersen & Andreasen model (A&A-model) [3-5]. Daarbij is uitgegaan van een vaak toegepaste standaardbetonsamenstelling.