Het Rembrandtpark in Amsterdam kent een bijzondere constructieve primeur: de eerste betonnen hangbrug van Nederland. De brug is opgebouwd uit een trekband die bestaat uit twee stalen strips. Hierop rusten betonnen dekplanken. Door het eigen gewicht van en veranderlijke belasting op de planken, ontstaat een grote trekkracht in de landhoofden. Een van de uitdagingen was het verankeren van deze krachten.

Hangbruggen komen in ons land niet veel voor. Daar is de Nederlandse bodem eigenlijk niet geschikt voor, zeker niet de slappe veengrond in Amsterdam. In eerste instantie zou de brug op palen worden gefundeerd. Daarmee konden de horizontale krachten echter niet worden opgenomen. In plaats daarvan zijn ankerstangen toegepast. Deze waaieren nagenoeg horizontaal uit vanaf de landhoofden. Ze zitten vast aan tien prefab betonnen ankerplaten van 200 x 200 x 35 cm3, die verticaal de grond in zijn gegaan.

Tijdens de bouw van de brug is gecontroleerd of de landhoofden niet teveel zouden verplaatsen. Aandachtpunt is nu dat er op de plek van de ankerplaten niet gegraven mag worden. De levensduur van de brug is namelijk honderd jaar. Door een geogrid toe te passen onder de grond en de ankers te omvatten met een kunststof pijp, is dit probleem in principe opgelost.

Uitwaaierende ankerstangen nemen horizontale krachten op