Terwel doet zijn aanbevelingen in de vorm van negen basisregels om faalkosten voortaan te voorkomen. Een aantal hiervan betreft het verschuiven van de verantwoordelijkheid van opdrachtgevers naar opdrachtnemers, een meldplicht van constructieve schades en het toepassen van risicomanagement op het proces en het product. Ook noemt hij het zorgen voor een kundige hoofdconstructeur met bevoegdheid en verantwoordelijkheid, een effectieve uitwisseling van informatie en kennis, en het ontwikkelen van veiligheidsbewustzijn.

Naast deze punten, lijkt ook de Eurocode niet te voldoen. Die schiet tekort wat betreft robuustheid, het voorkomen van onevenredige schade. En dus raadt Terwel aan om wat te veranderen aan de code. Zo zou voor openbare gebouwen, kantoren en woningen een risicoanalyse moeten worden verplicht. Ook zou de Eurocode moeten aangeven wat een voldoende niveau van constructief risicomanagement is, met bijbehorende controles en onafhankelijke beoordelingen. “De Eurocode besteedt vrijwel geen aandacht aan organisatorische factoren en heeft weinig concrete aandacht voor kwaliteitsmanagement van het bouwproces”, schrijft hij in zijn proefschrift.

In zijn onderzoek heeft Terwel 590 gevallen van constructieve schade gevonden in de periode 1990 – 2011. Voor juridische geschillen lag dit op 151 gevallen van constructief falen (1990 – 2009). De totale constructieve faalkosten worden geschat op 500 miljoen tot 1 miljard euro per jaar. Daarvan komt 85% voort uit menselijk falen in de ontwerp- en uitvoeringsfase, 5% uit menselijk falen in de gebruiksfase en 10% uit materiaalfouten en overmacht.

Na de zomer publiceert Cement een artikel over het proefschrift van Karel Terwel.