Het is een haast onmogelijke opgave om al die bruggen en viaducten te vervangen of te versterken. Dat is ook niet altijd nodig als de daadwerkelijke capaciteit toch voldoende blijkt te zijn. Daarom is er veel aan gelegen die capaciteit en daarmee de resterende levensduur, vast te kunnen stellen, ook al moet je daar extra je best voor doen.

Voor het beoordelen van die capaciteit bestaan volgens Hendriks vier niveaus, ofwel levels of approximation, met een toenemende nauwkeurigheid en een toenemende inspanning. In het eerste niveau wordt de capaciteit bepaald met een handberekening of spreadsheet. In niveau II kan met een lineair eindige-elementenmodel het belastingeffect beter worden ingeschat. Kom je er daarmee nog niet uit, dan kun je in niveau III een niet-lineaire eindige-elementenberekening of een probabilistische berekening doen. Onder het hoogste niveau, niveau IV, vallen monitoring, laboratoriumproeven of zelfs het uitvoeren van proefbelastingen.

Deze aanpak geeft de nodige houvast voor beheerders van kunstwerken. Afhankelijk van de constructie kun je naar een hoger niveau van beoordeling gaan om de constructieve veiligheid aan te tonen. Zeker bij belangwekkende constructies kan dit lonend zijn omdat je daarmee kostbare ingrepen en overlast kunt voorkomen.