Een vrachtwagen op een betonnen barrier, een verdwaalde auto op een net uitgehard onderbed van een trambaan en zelfs een auto die zich vastrijdt in een opengebroken weg. Dit zijn drie voorvallen tijdens mijn zomer. Ze leggen alle drie de zenuw van de verplichte doorstroming versus efficiënt en veilig werken bloot.
Toen Schiphol nog acht miljoen reizigers per jaar verwerkte, werd een start- en landingsbaan zes maanden gesloten en volledig vernieuwd. Tijdens de bouwvak lag het werk ‘gewoon’ stil. Inmiddels bestaat de bouwvak al bijna niet meer. En de wegen die we toen ongehinderd aanlegden, vernieuwen we nu terwijl al het verkeer ‘gewoon’ door moet.
Doorstroming, veiligheid en geld. Onlosmakelijk met elkaar verbonden, maar ze bepalen elk op een totaal andere wijze de loop van een project. Omdat de doorstroming in Nederland meestal bovenaan staat, ervaart het verkeer zo min mogelijk hinder. Het maakt de planning echter complex door alle faseringen, die vaak ook nog kostenverhogend werken. En de collega’s die het werk buiten bij nacht en ontij uitvoeren, zijn hun leven vaak niet zeker. Gescheiden van de rest van het verkeer door enkel een rood kruis en wat schildjes, houdt niemand zich aan de snelheidsbeperking en krijgen ze blikjes naar hun hoofd als toetje...
De afgelopen maand was ik een weekend in Duitsland. Bij elke trip tref je daar minimaal één Baustelle. De rijbaan is volledig afgesloten, al het verkeer moet naar de andere rijbaan. Vanwege de halvering van de capaciteit wacht iedereen maandenlang geduldig in de file. Want: ‘Wir bauen für Sie’! En dan alleen tijdens reguliere werktijden.
Waarom kan dit niet in Nederland? Er zijn voorbeelden genoeg waar het wel zo gaat/ging. Neem de Velsertunnel. Maar minstens net zo vaak gaat het anders. De opdrachtgever heeft wellicht geen keus. Gevoelig voor de publieke opinie, stelt hij de doorstroming voorop, naast de eisen van de overige belanghebbenden. En als de eisen in de uitvraag te gortig worden en enkele aannemers zich daarom niet inschrijven, is er altijd wel eentje die het toch doet. Zo houden we dit met z’n allen in stand, helaas.
Laten we als opdrachtgever, opdrachtnemers en gebruikers, samen werken aan de acceptatie dat er inderdaad voor ons wordt gewerkt aan een betere weg. Daarvoor is meer nodig dan een rood kruis met een paar schildjes. En waarom voeren we deze ingewikkelde discussie zo weinig? Ik hoop met deze blog een aanzet te geven. Aanvullingen en goeie ideeën zijn welkom!
Noor Hogeweg
Foto: Jos Leijdekker
Reacties
Maarten van den Berg - iNFRANEA 01 november 2018 19:03
Goed dat Noor Hogeweg de veiligheid van onze collega's op het wegennet benoemt. Ik hoop dat iedereen de rode rode kruizen en verlaagde snelheden meer respecteert. De onderbouwing van het blog is echter niet volledig juist. De Velsertunnel kon 9 maanden vierkant dicht omdat de nabij gelegen Wijkertunnel met aanvullende rijstroken een betaalbaar en veilig alternatief was. Daarnaast ben ik trots op de manier hoe wij in bedrijfstoestand bouwen en beschikbaarheid voorop stellen. Wat Duitsland doet is niet meer van deze tijd en zeker niet op een druk bereden wegennet zoals in Nederland. Nederlandse bouwondernemingen kunnen veilig bouwen in bedrijfstoestand als export product verkopen in plaats van te klagen dat ze in Duitsland meer tijd en ruimte krijgen. Voor de BV Nederland is een afgesloten weg waar niets gebeurd onacceptabel. Aanbieders moeten zich juist onderscheiden op slimme faseringen, minder hinder maatregelen betere doorstroming en meer kwaliteit. We hebben op dit moment voldoende digitale hulpmiddelen om een werk beheersbaar te maken en de veiligheid virtueel te toetsen. Complexiteit beheersbaar maken vraagt om een investering aan de voorkant van een project en een dialoog met de opdrachtgever.
Marc Louter - Louter Quality Advice BV 17 oktober 2018 09:21
Beste Noor, Goed van je om dit onderwerp te bespreken! Ik doe mee. Met vriendelijke groet, Marc Louter